0-3 Yaş Döneminde Ekran Kullandım: Yatırım Tavsiyesi Değildir

Merhaba, bu yazıyı yazarken bebeğim 22 aylık. Ve maalesef ekran hayatımıza çoktan girdi.

Sakıncalarını bilen ve hamileyken tv ışığında bile uyutmayacağım derken maalesef hayaller hayatlar durumuna düştük.

Ancak birçok annenin bu derde düştüğünü şu instagram paylaşımım ile anladım.

https://www.instagram.com/p/DHQIgVRsjGq/?hl=tr&img_index=1

Öncelikle eşim bu konuda aşırı rahat bense tedirgindim. Zaten bu tutarsızlık hala bizi en çok yoran şeylerden biri.

Gazlı bir bebek, salıncak sevmeyen ve sürekli kucakta gezmek isteyen bir bebekle debelenirken eşimin bir kuş belgeseli açması ile kuzuya dönen bebeğimle delirmemek için epeyce kuşlarla yaşadık diyebilirim.

Yemek Yedirirken Ekran Açmak

Ve elbette bu belaya ben de bulaştım. Ek gıdaya geçiş döneminde yani tadımlarda çok sıkıntı olmasa da, mama sandalyesi krizleri, yemek bitirmeme, mama sandalyesi krizleri ve dışarıda rezil olmamak için ekran açtım. Yani şimdi AVMde bebeğim çığlıklar atmasın bu utancı yaşamayayım derken ekranı gören annelerin yargılayan bakışlarına maruz kalıyorum.

Hoş artık ekranla bile yemek yediremediğim bebeğimi oyalamak için kırk takla atarken pipetlerle sessizce oynayan çocuklara bakıp imreniyorum.

0-3 Yaş Döneminde Ekran Veren Anne Kötü Anne Mi?

Kızım birçok çocuktan daha şanslı bir şekilde anne ve babası çoğunlukla evde olarak büyüyor. Anane de geliyor. Ve sürekli konuşmaya ve videoları bile anlatmaya çalışıyoruz. Ancak sabrımın sınırlarını zorladığı oluyor.

Örneğin:

• Yalnız tuvalette oturmak için

• Çamaşır asabilmek için

• Paçamda ağlarken yemek yapamadığım için

• Hava kötüyse parka çıkamadıysak, komşu bulamadıysam, hiçbir oyuncak ilgisini çekmiyor ve beni hırpalıyorsa

• Oto koltuğunda sinir krizi geçiriyorsa

Maalesef bunların hepsinde o ekranı çatır çatır veriyorum. Çünkü yorgunum, uykusuzum, bitkinim ve sürekli konuşamıyorum.

90'lar Çocukları da Ekranla Büyüdü ve Ne Oldu?

Annem kral pop açardık sana diye hala gülerek anlatıyor. 0-3 Yaş Döneminde Ekran verdik diye Otistik yapacağız diye kavgalar ederken ilk aylar, beni histerik ve anksiyeteli gören eşim ise şimdi kızına sarılarak çizgi film izliyor.

Bana ne kalıyor derseniz, kaç kelimesi olduğunu saymak, konuşturmak için bazen baskı yapmak, diğer annelerle kendimi kıyaslayıp üzülmek ve oyun gruplarına para saçıp vicdanımı temizlemek.

Ekransız Büyüyen Çocuk ve Anneleri: Onlar Nasıl Başarıyor?

Hepsinin önünde saygıyla eğiliyorum. Burada kolay çocuk ve zor çocuk faktörü bir gerçek. Herkesin hikayesi, deneyimi, sabrı ve psikolojik dayanıklılığı farklı.

Ama evet ben onlar gibi olamadım. O kadar iyi bir anne olamadım ve hatta sınıfta kaldım.

Gerek evlilik dinamiklerim gerek desteksiz kalmam gerek çocuğumun beni zorlaması ve benim zayıf sinir sistemim maalesef hala her gün vicdanımla hesaplaşmaya sürüklüyor beni.

Herhalde 2020lerde değil 1990larda annelik yapmayı çok ama çok isterdim. Kimsenin bunları sorgulamadığı, babanın istediği kanalın sürekli açık olduğu ve çocuğun halının üstünde kendi kendine oynadığı. Annenin çok işinin olduğu, kimsenin duyusal etkinliklerden ya da uyaran eksikliğinden haberi dahi olmadığı zamanları.