Annenin Öfkelenme Hakkı: Doğurunca Hemen Yüklemeyen Ebeveynlik ve Gentle Parenting Baskısı

Açıkcası doğumdan sonra bana annelik hemen yüklenmedi. Evet emzirmek için uyutmak için adeta bir asker gibi uğraştım ve bu otomatik oldu. Ama çocuk yanımda yatarken bu benim mi şimdi, ben anne miyim ? bazen ağlama sesine bu kimin sesi dediğim ilk günlerim oldu.

Keza şefkatli ebeveynlik konusu da öyle. İlk haftalar ve aylar hem ağrılar hem göğüs yaraları kızımın adeta sadece emerek veya benim üstümde uyuyarak yaşaması her ne kadar hamleyken romantize ettiğim bir şey olsa da, göğüslerimi rahat bırak nolur tamam dibimde yat ama rahat bırak diye ağladığımı biliyorum.

gentle parenting nedir

Yatak odasına emzirmeye her girdiğimde bu odadan çıkacamıcam heralde diyip uzaktan geçen belediye otobüslerine özenerek bakıyordum. Sanki parise gidiyorlar. Ama hayır, çocuğuma da öfkeliydim evde ben uyumazken uyurken herkese de. Uykum senin, zamanım senin, süt senin, rahatlaman için bedenim senin, ben ne yaptım diye öfkelenip alın bu çocuğu üstümden diye de bağırdım.

Şimdi dertler biraz değişti. Sütten keseli epey oldu. 2 yaşına geliyor ve artık daha çocuk çocuk.

Yine de günde 850 kere anne gel gel dediğine eminim. Trip atmaya başlaması, yaptığım hiçbir şeyi yememesi, sürekli ağlama krizleri bu sefer gaz için değil de neden çorap giydiriyorum diye. Ve bunun adeta bir karadelik gibi her gün tekrar etmesi.

Gentle Parenting (Şefkatli Ebeveynlik- Nazik Ebeveynlik) ve Bunun Omuzlarımızdaki Yükü

İtiraf edeyim sesimi de yükseltiyorum, yeter dediğim de oluyor veya eliyle duvarı boyuyorsa kalemi alıp eğer bu bir cezaysa cezalandırma da yapıyorum.

Evet duygularını anlıyorum,

Evet yaşadıklarını tam anlamıyorsun haklısın,

Evet ben senin yanındayım.

vb tutumlarla instagramda önüme düşen gentle parentip tüyoları bazen olası da gelmiyor.

Elbette gel sarılalım diyorum, onun seviyesine iniyorum, yerde yatıp ağlıyorsa ben de bazen yere yatıyorum. Ancak insanım, anneyim, şefkatim kadar öfkem de var. Bunu cezalandıran modern annelik tüyoları açıkçası beni germekten başka bir işe yaramıyor.

Öfkeyi Bastırmak, Eski Nesil Annelere Benzememek ve Çocuğumuza Bana Yapılanı Yapmamalıyım Baskısı

Geçenlerde bir yazı okudum @faynstudio postlarında: ( bu arada postun tamamına katılmıyorum ama birkaç şey dikkatimi çekip beni duraklattı.)

zamane ebeveynleri  ebeveynliği kendi ana babalarından öğrenmiyorlar. Kendi çocukluklarına ebeveynlik yapıp kendi çocukluklarını tamir etmeye çalışıyorlar diyordu.

Evet annemle babamın birçok kusuru var. Annem genelde sabırlı amam mutsuz bir kadındı. Babamsa alkolüne gezmesine odaklanmış evden gitmiş olsa da beni yalnız bırakmamaya çalışırdı. şampiyonsun derdi.

Yani şuan düşünüyorum evliliklerindeki kötü figür kesinlikle babam. Hala da onun yüzüne vururum. Ama iğrenç bir koca olsa da bir nebze kendime güvenebildiysem babamın bana karşı duruşu sayesindedir.

Yani onun kötülüğünden doğan bir şey beni iyi etkilemiş olabilir mi? Gentle parenting hakkında en ufak bir fikirleri yokken.

Modern Zamanda Gentle Parenting Modeli ile Annelerin Öfkelenme Hakkının Olmaması

Kızıma da eşime de gayet öfkeleniyorum. Neyse ki bu silent treatment denilen cezalandırmayı kimseye yapabilen biri değilim ve sonra ortada buluşmaya çalışıyorum. Eşim bunu çok yapar bana ve ileride kızıma da yapması çok yüksek ihtimal.

Ama bu gentle parenting baskısı ile “seni anlıyorum”

“duygularını anlıyorum”

“asla sinirlenmemeliyim”

“onu sadece ben regüle edebilirim kendi duygularını regüle edemez”

 ve eğer idealdekinden başarısız olduğum an olursa çöken vicdan azabı ile yine ben uğraşıyorum.

üzgünüm gentle parenting ekolu ama ben yoruluyorum.

oynamaktan da sıkılıyorum.

suyla oynasın oh ne güzel öğrenme kulesi aldım derken günde 5 kere ıslak kıyafet değiştirmeye de sinir oluyorum.

oto koltuğunda uyuyan bi bebek olmayışına, 1 senedir ayakta bez degistirmeye, hala deliksiz uyuyan bebeklerden biri olmamasına, çorap giydirmenin 15 dk ağlama krizi ile geçmesine.

yalnız bırakılmalarıma da.

yaptıklarımın hafife alınmasına da.

Bunlar belki günlük küçük öfkeler.

Yine de o öfkelerin sonunda onunla göz hizasına inip sarılalım mı diyorum, kucak ister misin diyorum, gel saçlarımla oyna kucakta gezelim mi diyorum. Ama sürekli huşu içinde gezmem imkansız.

Mesela bu sebeplerle bence sigaraya geri döndüm. Eşimse beni en çok bu sebepten boşamak istiyor. Sigara içen anne olamazmış. Ki balkonda ve o görmeyeceği şekilde ya da dışarıda içiyorum. Ki daha önce de bahsettiğim gibi sütü antidepresana başla artık diye baskı kurduğu için kestim ve bir süre sonra da sigara tabii ki aklıma düştü. yoksa 3 yıl gibi bir süre içmemiştim hamile kalabilmek için, hamileyken ve emzirirken.

Anne Olmayan Halimdeki Rahatlığa Mental ve Fiziksel Olarak Bir Daha Dönemeyeceğim İçin De Öfkeleniyorum

Doğumdan sonra önceki kadın ölür ve bir anne doğar lafına önceden hüzünlenip hak versem de şimdi biraz öfkeliyim. Neden böyle olmak zorunda diye? Neden benim zihnim eskisi gibi çalışmayacak neden istesem de zaman verilse bile derin ve kesintisiz uyku becerim elimden alınacak?

ve sizlere söyleyeceğim:

yeni hayatının çok farklı ama daha guzel! olacağını söyleyenlere,

zihninin eskisi gibi rahat olmamasına, bölük pörçük 3 saat uyumuşken

bu günleri çok ozleyeceksin ama! cılara belki birçok kez eşine, kayınvalidene,

bazen kendi annene 

ve bazen de kendi evladına öfkelenmen normal. 

ve haklısın. burdan sana sarılıyorum.